Monet & Romana: We were best friends.

[Monet]

Caitlin is nog vele weken samengeweest met Dylan, totdat ze hem zag met een andere meid.. toen was het over... En dat was dus 2 dagen geleden dat ze uit elkaar waren. Ook heeft ze al die weken niet meer met Jason gepraat, wat eigenlijk ontzettend moeilijk was want ze had dus niemand meer waar ze terecht kon met problemen. Thuis ging t ook niet zo lekker, Demain en Caitlin hadden officiëel de oorlog verklaard tussen elkaar dus dat was ook niet zo heerlijk.

[LittleRomana]

Jason zat thuis, de baan van Caitlin haar vader had hij niet meer aangenomen.. waarom was niet eens echt duidelijk voor hem. Al weken hadden ze niet meer gesproken en elke dag zag hij Dylan en haar samen, en elke keer voelde hij wel een steek door zijn hart. Hij skate naar huis en ging in de voortuin zitten. Ergens wilde hij weten hoe het ging.. maar om na al die weken opeens naar haar te gaan zou raar zijn, dus hij moest maar gwn weer ophouden met piepen en doorgaan met leven.

[Monet]

Caitlin smeet de kamerdeur van Demain kei hard achter zich dicht nadat ze weer een discussie met hem had gehad. ''Ik wens dat je dood gaat serieus!'' riep ze boos en liep terug naar haar eigen kamer, waarom kon ze haar normale leven niet gewoon terug krijgen?... Ergens in de verte in haar gedachtes hoorde ze ambulances, weird.. Langzaam stond ze op en liep naar haar raam. Vanuit haar raam kon ze zo de voortuin zien enzoo. En wat ze zag.. Ambulance bij hun huis?! Wtf is happening? Als een gek rende ze naar beneden.

[LittleRomana]

Jason hoorde in de verte de ambulance, nooit echt leuk om te horen. Hij keek de lucht in en zuchtte even. " Wat te doen " mompelde hij wat en stond op. Hij moest ook nog eten maken voor straks.. pff geen zin in. Toch moet hij eten. Hij rommelde wat en zag nog knakworstjes staan, broodjes ook.. ja dat word het. Nog altijd hoorde hij da ambulance, hij vroeg zich af wat er zou zijn. Maarja daar komt hij vast toch nooit achter.

[Monet]

Alles wat Caitlin beneden zag en te horen kreeg bracht haar alleen maar tot huilen. Dit kon toch niet.. De enigste weg die ze nu nog zag was weg hier. Via de voordeur rende ze over de stoep gewoon random de wijk in. Ze wist niet waar ze heen moest, niemand om haar te troosten, niemand die haar zou begrijpen hoe zij het zag.. Ze liet zich zakken tegen een muurtje en verborg haar hoofd in haar handen. Jason. De enigste die het zou snappen.. Iets twijfelend keek ze op, stond ze op en liep ze toch wel voorzichtig naar het huis van Jason. Hopellijk zou hij haar niet wegsturen..

[LittleRomana]

Jason was net klaar met eten en zette zijn bord weg op het aanrecht. Toen hij weer wilde gaan zitten in de woonkamer hoorde en zag hij iemand bij de deur. Wie heeft hem nou nodig vandaag. Rustig liep hij naar de deur en opende deze, het verbaasde hem zeer wie hij zag. Snel had hij door dat haar gezicht betraand was en dat ze aan het huilen was. Een wat moet ik doen gezicht had hij voor een seconde, maar hij kon haar moeilijk wegsturen, zo is hij ook niet. Hij stapte naar buiten en pakte haar zeer rustig vast " Kom " zei hij met een rustige en liefdevolle stem.

[Monet]

Caitlin stond met nogsteeds haar huilende gezicht voor zijn deur en toen hij haar in zijn armen sloot begonnen haar tranen weer te stromen. Ergens voelde het niet eens raar om na zo'n lange tijd weer bij hem te zijn, eerder gezegt was het fijn, vertrouwd. Ze had niet eens tijd om te vertellen wat er was want haar tranen bleven maar stromen.

[LittleRomana]

Ze was duidelijk te overstuur om te praten op het moment en daarom vroeg hij hier ook niet om en liet hij haar gewoon huilen. Na een tijdje met haar te hebben gestaan nam hij haar mee naar binnen. Hij plaatste haar rustig op de bank en ging naast haar zitten en hielt haar gewoon nog steeds vast. " Wil je het erover hebben ? " zei hij na een tijdje en keek even naar haar, hij greep naar de tissue doos op tafel en zette deze naast haar op de bank.

[Monet]

Caitlin ging op de bank zitten en droogde wat tranen weg met een tissue. Nogsteeds diep in schok bracht ze 3 woorden uit. ''ambulance.. mam.. hartaanval..'' Na die drie woorden kwamen de tranen alweer naar buiten. Hier kwam ze dus nooit overheen hea. Haar moeder was zo'n beetje alles voor haar, ookal kreeg ze niet altijd alle aandacht van haar die ze eigenlijk nodig had. Durfde ze straks nog wel naar huis.. Alle herinneringen daar zouden haar weer tot huilen brengen.

[LittleRomana]

Ze bracht uiteindelijk wat uit waar hij goed naar luisterde. Ondanks dat ze nauwelijks wat zei leek het alsof hij de wereld ervan begreep. " Eeuhm, kan je anders voor vannacht niet bij iemand anders overnachten.. ? " vroeg hij voorzichtig. " Wil je wat water ? " vroeg hij, ze wist vast wel dat ze kon vragen wat ze maar wilde en dat hij het dan wel regelde.